ការចូលរួមក្នុងការពិភាក្សា និងសិក្សាអំពីបញ្ហាជួយបង្កើនទំនុកចិត្តរបស់យុវជនជនជាតិដើមភាគតិច។
“ដោយសារខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងសកម្មភាព និងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលផ្សេងៗ ឥឡូវនេះខ្ញុំកាន់តែមានទំនុកចិត្តក្នុងការបង្ហាញខ្លួនខ្ញុំ និងសហគមន៍របស់ខ្ញុំ។”
លោក ម៉ុង សាមុត ជាយុវជនជនជាតិដើមភាគតិចព្រៅ អាយុ ២២ឆ្នាំ។ លោកមានស្រុកកំណើតនៅភូមិសៀងសាយ ឃុំតាវែងក្រោម ស្រុកតាវែង ខេត្តរតនគិរី។ វាគឺជាកន្លែងដែលគាត់រស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាយុវជនជនជាតិដើមភាគតិច គាត់មានឱកាសតិចតួចក្នុងការសិក្សាបានជ្រៅជ្រះ។ គាត់ធ្លាប់ជាកសិករវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមិនមានទំនុកចិត្ត ហើយក៏រវល់ជាមួយនឹងការងាររបស់គាត់ ដែលធ្វើឱ្យគាត់មិនបានដឹងពីស្ថានភាពនៅក្រៅសហគមន៍ច្រើននោះឡើយ។ ទោះយ៉ាងណា បញ្ហាដីធ្លី និងព្រៃឈើបានកើតឡើងក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។ គាត់មានបំណងស្វែងរកជំនួយ ព្រមទាំងបង្ហាញពីកង្វល់ និងបញ្ហាប្រឈមទាំងនេះជាមួយអ្នកដទៃ ដើម្បីទទួលបានការអន្តរាគមន៍ការពារ។
រហូតដល់គាត់ស្គាល់អង្គការទិន្នន័យអំពីការអភិវឌ្ឍ (អូឌីស៊ី) និងអង្គការអភិរក្សភាសាជនជាតិដើមភាគតិច គាត់មានឱកាសបានរៀន និងចូលរួមក្នុងសកម្មភាព ព្រមទាំងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលផ្សេងៗ ដូចជាវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីការរាយការណ៍ព័ត៌មានដោយប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃ ការធ្វើទស្សនីយកម្មទិន្នន័យសម្រាប់ការបង្ហាញសាច់រឿង និងកិច្ចប្រជុំផ្សេងៗទៀត។ គាត់បានរៀនពីរបៀបកំណត់បញ្ហា កែសម្រួលវីដេអូ និងចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋានអំពីធនធានធម្មជាតិ ដីធ្លី និងព្រៃឈើ។ ទោះបីជាចំណេះដឹងរបស់គាត់មិនអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងក៏ដោយ គាត់នៅតែមិនលះបង់ ហើយតែងតែយកចិត្តទុកដាក់លើមេរៀន និងការពិភាក្សា។
ចំណងដែលចង់បង្ហាញពីកង្វល់ និងបញ្ហាប្រឈមរបស់សហគមន៍ធ្វើឱ្យគាត់មិនដែលបោះបង់ចោលឡើយ។ គាត់ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចក្នុងការចែករំលែកអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ ខណៈពេលដែលប្រមូលព័ត៌មានពីអ្នកដ៏ទៃ ដើម្បីចែករំលែកជាមួយសហគមន៍របស់គាត់។ គាត់នឹងព្យាយាមបើកបង្ហាញពីវប្បធម៌ ជីវភាពរស់នៅ និងបញ្ហាសហគមន៍របស់គាត់តាមរយៈអ្វីដែលគាត់បានរៀន ប្រសិនបើគាត់មានឱកាស។
រឿងរ៉ាវស្រដៀងគ្នា
ការផ្តល់អំណាចដល់ការអប់រំ៖ ដំណើរឆ្ពោះទៅរកការលើកកម្ពស់ការឆ្លើយតបនឹងសមភាពយេនឌ័រក្នុងការបង្រៀនតាមរយៈយុទ្ធនាការសាធារណៈ
សាវង្ស ច្រឺប មានអាយុ ២៥ ឆ្នាំ មកពីគ្រួសារដែលមានចំណូលមធ្យមកម្រិតទាប ដែលរស់នៅក្នុងភូមិតូចមួយនៅភាគពាយព្យនៃប្រទេសកម្ពុជា ខេត្តសៀមរាប បច្ចុប្បន្នកំពុងសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រនៅសកលវិទ្យាល័យមួយនៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ច្រឺប គឺជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងចំណោមសមាជិកពីរនាក់ទៀតនៅក្នុងគ្រួសារដែលកំពុងបន្តការសិក្សាថ្នាក់ឧត្តម។ ការមានឱកាសបានចូលរៀននៅឧត្តមសិក្សាមិនមែនជារឿងធម្មតាទេក្នុងចំណោមគ្រួសារដែលមានប្រាក់ចំណូលទាបដែលខំតស៊ូដើម្បីបញ្ចប់ការសិក្សា ដែលក្មេងស្រីភាគច្រើននឹងត្រូវបានឈប់រៀនដើម្បីជួយគ្រួសាររកប្រាក់ចំណូល។ ច្រឺប ជានារីវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមានភាពស្វាហាប់ និងរួសរាយ។ មិនត្រឹមតែឧស្សាហ៍សិក្សាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែច្រឺបក៏បានស្ម័គ្រចិត្តក្នុងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយផងដែរ។ ក្នុងនាមជាកូនទីពីរនៅក្នុងគ្រួសារ ដើម្បីបន្តការសិក្សាថ្នាក់ឧត្តមសិក្សា ច្រឺបបានប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីជម្នះឧបសគ្គដែលរារាំងដោយមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងសហគមន៍របស់ច្រឺប។ ទោះបីជាមានម្នាក់ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងប្រាំនាក់ក៏ដោយ ក៏នាងប្ដេជ្ញាត្រួសត្រាយផ្លូវខ្លួនឯង និងសម្រេចក្ដីសុបិន។ ដំណើរឆ្ពោះទៅរកការក្លាយជាជើងឯកអប់រំ (Education Champion) ដែលជាអ្នកតស៊ូមតិតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមដឹកនាំដោយយុវជន ដែលបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំប្រចាំត្រីមាសនៃបណ្តាញអង្គការអភិវឌ្ឍន៍ខេត្តសៀមរាប (SEST) ដែលការពិភាក្សាផ្តោតលើបញ្ហាអប់រំ ជាពិសេសផ្តោតលើវិធីសាស្រ្តបង្រៀន។ នៅទីនេះហើយដែលភ្នែករបស់ ច្រឺប ត្រូវបានបើកនិងដឹងចំពោះគំនិតនៃការឆ្លើយតបនឹងយេនឌ័រតាមការបង្រៀន។ ច្រឺបមិនអាចជួយអ្វីបានក្រៅពីឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំណុចខ្វះខាតដែលគាត់បានសង្កេតឃើញក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំនោះទេ។ ការឆ្លើយតបនឹងយេនឌ័រគឺខ្វះវិធីសាស្ត្របង្រៀន ហើយច្បាស់ណាស់ថាមានវិសមភាពនៅក្នុងថ្នាក់។ ច្រឺបបានឱ្យដឹងថា \"ពេលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ គ្រូម្នាក់បានចំអកឱ្យខ្ញុំថាធ្វើមិនបានល្អក្នុងថ្នាក់រៀន។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំប្រហែលជាមិនមែនជាសិស្សរៀនដែលឆ្លាតជាងគេនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជំនួសឱ្យការសើចចំអកឱ្យខ្ញុំនៅក្នុងថ្នាក់ គ្រូគួរតែផ្តល់ការគាំទ្រ និងការយកចិត្តទុកដាក់ពន្យល់មេរៀនរបស់គាត់បន្ថែមទៀតដល់ខ្ញុំ»។ ច្រឺបបានសង្កត់ធ្ងន់ថា \"គ្រូបង្រៀនគួរព្យាយាមស្វែងយល់ពីតម្រូវការ និងគាំទ្រសិស្សដោយមិនមានការវិនិច្ឆ័យដោយមិនគិតពីភេទ ប្រវត្តិ ពូជសាសន៍ ឬសមត្ថភាពឡើយ\"។ លើសពីនេះ នាងសង្កេតឃើញថា មិត្តរួមថ្នាក់របស់នាង ត្រូវបានគេហៅឈ្មោះមានន័យ ដោយផ្អែកលើទំនោរផ្លូវភេទ ឬអាកប្បកិរិយានៅក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ។ ច្រឺប បានចូលរួមជាមួយ អង្គការភាពជាដៃគូរអប់រំនៃអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល (NEP) ជាជើងឯកអប់រំ ដោយប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដើម្បីតស៊ូមតិសម្រាប់ការឆ្លើយតបសមភាពយេនឌ័រក្នុងការបង្រៀន និងរៀន។ ទោះបីជាប្រឈមមុខនឹងការលំបាកដំបូងដោយសារតែចំណេះដឹងនៅមានកម្រិត ខុសពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដោយ ច្រឺបបានលះបង់ពេលវេលាដើម្បីរៀនពីគោលនយោបាយអប់រំ ផែនការយុទ្ធសាស្រ្ត ឯកសារស្រាវជ្រាវ និងរបាយការណ៍ផ្សេងៗ។ ច្រឺបដឹងថា ដើម្បីតស៊ូមតិឱ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងការផ្លាស់ប្តូរ នាងចាំបាច់ត្រូវមានការយល់ដឹងខ្លាំងអំពីបញ្ហាដែលមាននៅក្នុងដៃ។ អស់រយៈពេលបីខែជាប់គ្នា ច្រឺប បានបង្កើតខ្លឹមសារយ៉ាងសកម្មនៅលើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដោយបង្កើនការយល់ដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃការបង្រៀនដែលឆ្លើយតបនឹងសមភាពយេនឌ័រ។ ចំណង់ចំណូលចិត្ត និងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ច្រឺបបាននាំឱ្យច្រឺបចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងការពិភាក្សាជាមួយសមាជិកបណ្តាញអង្គការអភិវឌ្ឍន៍ខេត្តសៀមរាប ក្នុងអំឡុងពេលកិច្ចប្រជុំប្រចាំត្រីមាស និងព្រឹត្តិការណ៍អប់រំផ្សេងៗទៀត។ ច្រឺប បានទទួលស្គាល់ថាបញ្ហានេះប្រហែលជាមិនទាន់ត្រូវបានដោះស្រាយពេញលេញនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ច្រឺបអសារបង់នោះទេ។ គ្រូ និងមិត្តភក្តិចាប់ផ្ដើមយកចិត្តទុកដាក់។ ពួកគេបានចូលរួមជាមួយយុទ្ធនាការប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមរបស់ច្រឺប ដោយការស្វែងយល់នូវចំណេះដឹងបន្ថែមអំពីការបង្រៀនដែលឆ្លើយតបនឹងសមភាពយេនឌ័រ។ លើសពីនេះ ច្រឺប បានរកឃើញនូវសេចក្តីរីករាយក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងពីកង្វល់ជុំវិញបញ្ហានេះ។ ច្រឺមជឿថាវាមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់សិស្ស ចំពោះការរារាំងសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការបង្ហាញពីសក្តានុពលពេញលេញរបស់ពួកគេ។ ជាផ្នែកមួយនៃគោលបំណងចម្បងរបស់ខ្លួនក្នុងការកសាងសមត្ថភាពរបស់អ្នកពាក់ព័ន្ធក្នុងវិស័យអប់រំក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងតស៊ូមតិ សកម្មភាពចូលរួមរបស់យុវជនដែល ច្រឺប បានដឹកនាំដោយជោគជ័យត្រូវ បានដាក់បញ្ចូលនូវទស្សនៈកាន់តែច្រើនអំពីបញ្ហាទាក់ទងនឹងសុមភាពយេនឌ័រក្នុងការអប់រំ និងរបៀបដែលយុវជនអាចចាប់ផ្តើមចូលរួមក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមដែលប៉ះពាល់ដល់ពួកគេផ្ទាល់។ ការអនុវត្តរបស់ អង្គការភាពជាដៃគូរអប់រំនៃអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល \"ការលើកកម្ពស់លទ្ធភាពទទួលបានការអប់រំប្រកបដោយគុណភាព និងបរិយាបន្នសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា តាមរយៈយុទ្ធនាការតស៊ូមតិជាសាធារណៈ\" ដោយលើកទឹកចិត្តឱ្យយុវជនដូចជា ច្រឺប ក្នុងការតស៊ូមតិសម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរការអប់រំ ការលើកកម្ពស់សមភាព និងការអប់រំប្រកបដោយគុណភាពសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា។ ដំណើររបស់ ច្រឺប បង្ហាញពីអំណាចនៃសំឡេងតែមួយក្នុងការផ្តួចផ្តើមការសន្ទនា និងជំរុញការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមាននៅក្នុងវិស័យអប់រំ។
បង្កើនសមត្ថភាពយុវជនជនជាតិដើមភាគតិចលើការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃដើម្បីរាយការណ៍ព័ត៌មាន
ការទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលក្នុងការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនដើម្បីរាយការណ៍ព័ត៌មានឆ្លុះបញ្ចាំងពីទស្សនៈរបស់យុវជនជនជាតិដើមភាគតិច “វគ្គបណ្តុះបណ្តាលនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំអាចប្រើវាដើម្បីផ្តល់អំណាចដល់សហគមន៍របស់ខ្ញុំ និងចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃអំពីសហគមន៍របស់យើង និងអ្វីដែលយើងកំពុងរស់នៅជាមួយ។” លោក ឡាវ ប៊ុនឌីញ ជាយុវជនជនជាតិដើមភាគតិចចារ៉ាយ។ លោកមានស្រុកកំណើតនៅភូមិប៉ក់ធំ ឃុំប៉ក់ញ៉ៃ ស្រុកអូរយ៉ាដាវ ខេត្តរតនគិរី ហើយគាត់រស់នៅទីនោះអស់រយៈពេល ២៧ឆ្នាំមកហើយ។ លោកមិនសូវមានចំណេះដឹងច្រើនក្នុងការសរសេររឿង ក៏ដូចជារូបថត និងការថតវីដេអូនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកតែងតែចង់ចែករំលែកជីវិតប្រចាំថ្ងៃក្នុងនាមជាយុវជនជនជាតិដើមភាគតិច ជីវភាពរស់នៅ និងវប្បធម៌ ក៏ដូចជាបរិស្ថាននៅក្នុងសហគមន៍របស់លោកជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀតតាមរយៈបណ្តាញសង្គម។ លោក ឡាវ ប៊ុនឌីញ កំពុងបង្ហាញអំពីរបៀបប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃក្នុងការកាត់តវីដេអូ នៅក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃដើម្បីរាយការណ៍ព័ត៌មាន ដែលរៀបចំឡើងដោយ CIPL ។ លោកមានឱកាសរៀនអ្វីដែលលោកចូលចិត្ត និងរង់ចាំ នៅពេលដែលលោកបានដឹងពីវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីការរាយការណ៍ព័ត៌មានដោយប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃ ដែលរៀបចំឡើងដោយអង្គការអភិរក្សភាសាជនជាតិដើមភាគតិច (CIPL) ដែលសហការជាមួយអង្គការទិន្នន័យអំពីការអភិវឌ្ឍ (ODC)។ លោកបានចូលរួមវគ្គបណ្តុះបណ្តាលដែលមានបំណងកសាងសមត្ថភាពយុវជនជនជាតិដើមភាគតិច អំពីរបៀបប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទក្នុងការរាយការណ៍អំពីការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ តាមរយៈការសរសេររឿងខ្លីៗ និងការប្រើប្រាស់រូបថតជាយន្តការផ្អែកលើភស្តុតាង នៅថ្ងៃទី២១ ដល់ថ្ងៃទី២២ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២២ នៅខេត្តរតនគិរី។ វគ្គបណ្តុះបណ្តាលនេះទាមទារឱ្យលោកខិតខំប្រឹងប្រែង និងចំណាយពេលវេលាបន្ថែមទៀត ដើម្បីពង្រឹងជំនាញរបស់លោក។ យុវជនជនជាតិដើមភាគតិចចូលរួមក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដៃដើម្បីរាយការណ៍ព័ត៌មាន ដែលរៀបចំឡើងដោយ CIPL ។ ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់លោកក្នុងការចែករំលែកអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងសហគមន៍របស់លោកបានបំផុសគំនិតឱ្យលោកតស៊ូឆ្លងកាត់ឧបសគ្គទាំងនេះ។ បច្ចុប្បន្នលោកអាចសរសេររឿង និងកែសម្រួលវីដេអូ ដើម្បីចែករំលែកនៅលើបណ្តាញសង្គម។ លោកមានអរគុណយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នករៀបចំដែលផ្តល់ឱកាសឱ្យលោករៀនអ្វីដែលលោកតែងតែប្រាថ្នា។ លោកបានបង្ហោះវីដេអូផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោក \"រៀនចប់វគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីបរិស្ថាន ថតវីដេអូ កាត់តវីដេអូ ពីអង្គការ CIPL ខ្ញុំបានអនុវត្តបានខ្លះៗហើយ” ដើម្បីបង្ហាញពីភាពស្រស់ស្អាតនៃព្រៃឈើ បរិស្ថាន និងជីវភាពរស់នៅរបស់សហគមន៍របស់គាត់នៅលើបណ្តាញសង្គម។
ការនិទានរឿងដោយប្រើប្រាស់ទិន្នន័យដោយអ្នកចូលរួមវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពីទស្សនីយកម្មទិន្នន័យ
ទិន្នន័យគឺជាធាតុផ្សំដ៏សំខាន់របស់គ្រប់ស្ថាប័ន និងអ្នកសារព័ត៌មាន។ ការស្វែងរកតម្លៃនៅក្នុងទិន្នន័យ និងការទំនាក់ទំនងតម្លៃនោះទៅកាន់ទស្សនិកជនគោលដៅរបស់អ្នកត្រូវការពេលវេលា។ ការបង្ហាញតារាងដោយសាមញ្ញជាមួយតួរលេខគឺមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃទិន្នន័យនោះទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលទិន្នន័យត្រូវបានបង្ហាញក្នុងទម្រង់ជាសាច់រឿង បុគ្គលម្នាក់ៗទំនងជាពេញចិត្តចំពោះសារៈសំខាន់របស់វា ហើយមានការឆ្លើយតបទៅតាមនោះដែរ។ អ្វីដែលល្អនោះគឺថាមនុស្សចូលចិត្តអានរឿង។ ការនិទានរឿងគឺជាឧបករណ៍ដ៏ល្អសម្រាប់ការអប់រំ ពន្យល់ និងមានឥទ្ធិពលលើទស្សនិកជន ឬសកម្មភាពដែលមានគោលបំណងជាក់លាក់។ នៅថ្ងៃទី២០-២១ និង ២៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២ អង្គការទិន្នន័យអំពីការអភិវឌ្ឍបានរៀបចំវគ្គបណ្តុះបណ្តាលស្តីពី \"ការធ្វើទស្សនីយកម្មទិន្នន័យ និងការនិទានរឿងដោយប្រើប្រាស់ទិន្នន័យ\" ដើម្បីឱ្យអ្នកចូលរួមទទួលបាននូវការយល់ដឹងអំពីទិន្នន័យជាមូលដ្ឋាន និងជំនាញនិទានរឿងដោយប្រើប្រាស់ទិន្នន័យ។ សិក្ខាកាមបានសិក្សាអំពីគោលការណ៍នៃទិន្នន័យ ក៏ដូចជាការប្រើប្រាស់ទិន្នន័យសម្រាប់ការផលិតទស្សនីយកម្មទិន្នន័យ និងការនិទានរឿងខ្លី។ ទោះបីជាយើងមានពេលខ្លីក៏ដោយ សិក្ខាកាមរបស់យើងអាចបង្កើតទស្សនីយកម្មទិន្នន័យ ហើយបញ្ចូលវាទៅក្នុងសាច់រឿងដែលអាចបង្ហាញពីទិន្នន័យបាន។ ចំណាំ៖ សាច់រឿងដែលបានបង្ហាញនេះ មិនមានការត្រួតពិនិត្យឱ្យបានជាក់លាក់នោះទេ។ សាច់រឿងទាំងនេះគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃលំហាត់អនុវត្តរបស់សិក្ខាកាមតែប៉ុណ្ណោះ។ សាច់រឿងទី១៖ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសនៅកម្ពុជា សិក្ខាកាមបានបង្កើតសាច់រឿងដោយប្រើប្រាស់ទស្សនីយកម្មទិន្នន័យដែលមានឈ្មោះថា \"តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសភាគច្រើនរបស់កម្ពុជាមិនបង្ហាញពីចំនួនក្រុមហ៊ុនជាក់លាក់ទេ\"។ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសនៅកម្ពុជាមិនបង្ហាញពីចំនួនក្រុមហ៊ុនជាក់លាក់ទេ នេះបង្ហាញថាពួកគេស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលរៀបចំផែនការ និងមិនទាន់ដំណើរការនៅឡើយ។ វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការចាត់វិធានការបន្ថែមទៀត និងបំពេញគម្រោងទាំងនោះជាមួយនឹងដើមទុនវិនិយោគខ្ពស់ដែលអាចធ្វើតាមតំបន់។ យោងតាមទិន្នន័យ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចដ៏មានសក្ដានុពលរបស់កម្ពុជាគឺស្ថិតនៅ រាជធានីភ្នំពេញ កណ្តាល ព្រះសីហនុ ស្វាយរៀង និងកោះកុង។ សាច់រឿងទី២៖ ទំនប់វារីអគ្គិសនីនៅដងទន្លេមេគង្គ និងការប្រើប្រាស់ថាមពលក្នុងតំបន់ សេរីនៃទស្សនីយកម្មទិន្នន័យត្រូវបានប្រើដើម្បីបង្ហាញពី \"ចំនួននៅពីក្រោយទំនប់វារីអគ្គិសនីមេគង្គ\"។ កម្ពុជា ថៃ ឡាវ មីយ៉ាន់ម៉ា និងវៀតណាមសុទ្ធតែមានគោលបំណងដូចគ្នា គឺពួកគេចង់សាងសង់ទំនប់វារីអគ្គិសនី។ នៅពេលដែលការប្រើប្រាស់ថាមពលក្នុងតំបន់ និងពិភពលោក និងការព្រួយបារម្ភអំពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុមានការកើនឡើង ដំណោះស្រាយមួយអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាទាំងពីរក្នុងពេលតែមួយគឺ ការកសាងទំនប់វារីអគ្គីសនីនៅក្នុងតំបន់មេគង្គ។ វៀតណាមគឺជាប្រទេសនាំមុខគេលើការប្រើប្រាស់ថាមពល ជាមួយនឹងចំនួនកើនឡើងជាលំដាប់រហូតដល់ឆ្នាំ២០២០។ រឿងមួយដែលជាក់លាក់នោះគឺ ការប្រើប្រាស់អគ្គិសនីកំពុងកើនឡើងនៅគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់ ហើយមិនមានសញ្ញានៃការថមថយឡើយ។ គម្រោងទំនប់វារីអគ្គិសនីមួយចំនួនត្រូវបានគេគ្រោងទុកនៅទូទាំងប្រទេសមេគង្គទាំង៥។ ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា មានគម្រោងថាមពលវារីអគ្គីសនីច្រើនជាងគេ ដែលមានសមត្ថភាពសរុបរហូតដល់ ៦១.៤១២,១ មេហ្គាវ៉ាត់។ គម្រោងភាគច្រើននៅតែស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលធ្វើផែនការ ទោះបីជាប្រទេសវៀតណាមមានអត្រាប្រតិបត្តិការគម្រោងវារីអគ្គិសនីខ្ពស់បំផុតក៏ដោយ។ អនាគតនៃថាមពលកកើតឡើងវិញគឺភ្លឺស្វាង ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះប្រកែកថាវាចំណាយពេលយូរពេកហើយ។ សាច់រឿងទី៣៖ ទីតាំងស្ថានីយវារីអគ្គិសនីដ៏មានសក្តានុពលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា សិក្ខាកាមរបស់យើងក៏បានប្រើប្រាស់ទិន្នន័យទំនប់វារីអគ្គិសនីពីគេហទំព័ររបស់អូឌីស៊ី ដើម្បីបង្ហាញថាខេត្តណាដែលមានវារីអគ្គិសនីច្រើនជាងគេ។ លទ្ធផលបង្ហាញថាទំនប់វារីអគ្គីសនីភាគច្រើនស្ថិតនៅភាគឦសានរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ជាពិសេសក្នុងខេត្តក្រចេះ ស្ទឹងត្រែង និងរតនគិរី។ កោះកុងក៏ជាខេត្តដែលមានទំនប់វារីអគ្គិសនីច្រើនដែរ។ សាច់រឿងទី៤៖ ការបាត់ព្រៃឈើនៅកម្ពុជារយៈពេល ២០ឆ្នាំចុងក្រោយ យុវជនជនជាតិដើមភាគតិចមកពីខេត្តរតនគិរីបង្កើតទស្សនីយកម្មសាច់រឿងខ្លីមួយមានចំណងជើងថា «តើព្រៃឈើនៅកម្ពុជាពិតជាបាត់បង់មែនទេ?» ផ្អែកលើទិន្នន័យឃ្លាំមើលព្រៃឈើសកល។ ទិន្នន័យស្តីពីការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើនៅកម្ពុជាបង្ហាញថា ការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើមានការកើនឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់ពីឆ្នាំ២០០១ ដល់ឆ្នាំ២០១០ ប៉ុន្តែមានការថយចុះបន្តិចពីឆ្នាំ២០១១ ដល់ឆ្នាំ២០២១។ សាច់រឿងទី៥៖ និន្នាការនៃការនេសាទនៅតាមតំបន់ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាចន្លោះឆ្នាំ២០០៩ និងឆ្នាំ២០១៩ នៅក្នុងការបង្ហាញសាច់រឿងខ្លីដោយប្រើទស្សនីយកម្មទិន្នន័យ \"សកម្មភាពនេសាទតាមតំបន់\" បង្ហាញពីតំបន់នេសាទនៅប្រទេសកម្ពុជារួមមាន តំបន់វាលទំនាប តំបន់ទន្លេសាប តំបន់ខ្ពង់រាប/ភ្នំ និងតំបន់ឆ្នេរ។ ប្រទេសកម្ពុជាមានខេត្តចំនួន២០ ដែលមានសហគមន៍នេសាទ។ បើប្រៀបធៀបនឹងខេត្តចំនួន ១៩ ផ្សេងទៀត ខេត្តកោះកុងមានសហគមន៍នេសាទច្រើនជាងគេ បន្ទាប់មកគឺខេត្តពោធិ៍សាត់ និងខេត្តព្រៃវែង។ សហគមន៍នេសាទនៅខេត្តស្វាយរៀងមានតិចជាងគេ។